آدمهای-منبری

من خیلی آدم منبری ای هستم . یعنی همیشه یک منبر جیبی دارم که هر جا آدمهایش زیاد بود یعنی بیشتر از هیچی  و دست از پا خطا کرده بودند  ( راستش این را صادقانه  بگویم که  دست از پا خطا نکرده باشند هم برایم فرقی نمی کند ) زود دست میکنم در جیبم و منبرم را در می آورم و وسط جمعشان علمش میکنم و خیلی فاتحانه آن بالا مینشینم و شروع میکنم به نصیحت کردن و پند دادنشان . آنقدر هم آدم دست و دلبازی هستم که پندهایم را هیچ وقت برای خودم نگه نمیدارم یعنی از ترس اینکه نکند کم بشوند به آنها دست نمیزنم بالاخره اینها امانت مردم هستند نمیشود که در امانت خیانت کنم . اگر هم کسی معترض بشود که چرا خودت از این پندها برای خودت بر نمیداری ( یا به زبان خودشان بگوید  تو که لالایی بلدی چرا خوابت نمیبرد ) از توی یکی از آستین هایم  جوابش را پیدا میکنم و میدهم دستش . آخر من همیشه جوابهای آماده دارم که خیلی شیک بسته بندی شان میکنم و میریزم توی آستینم . از شما چه پنهان آدم سخنوری هم هستم .یعنی از کل هنرهای دنیا همین خوب حرف زدن را بلدم . از همان هنرها که هیتلر و استالین و خروشچف و تمام آدمهای به درد نخور دنیا داشتند .  من هم به اندازه همانها به درد نخورم . یعنی اگر آب میدیدم شناگر ماهری میشدم. ولی چون از بچگی آب ندیدم شنا هم بلد نیستم . اگر الان هم آب ببینم نمیتوانم شنا کنم . یک بار هم که آب دیدم  هول شدم و داشتم خفه میشدم.

از اصل ماجرا دور افتادم  بس که من حتی موقع نصیحت کردن آسمان ریسمان میکنم  یادم میرود چه می گفتم مثل همین حالا .

بعد که مثلا می خواهم به طرف پند بدهم که به حرف پدرش گوش کند چون خیلی حواسم همه جا هست  اشتباهی یک پند از آن یکی جیبم در می آورم و به او میدهم که مثلا  بغل کردن خوبست  حالا توی پارک باشد  یا توی کوچه پس کوچه های پشت پارک یا حتی توی آن پارک خیابان ولیعصر که زیر تقاطع پل همت است . حتی بوسیدن هم خیلی خوبست  حالا توی پارک خوارزم هم که باشد بهتر . بوسیدن با طعم سیگار و بستنی هم که باشد دیگر نور علی نور میشود . بعد میبینم که مخاطب همینطور هاج و واج ایستاده و نگاهم میکند میفهمم که پندم در جان سخت او اثر نکرده و ای برادر جان نرود میخ آهنی در سنگ . از منبرم پایین می آیم و جمعش میکنم و میگذارمش توی جیب بغل کتم و باز راه می افتم دور و بر شهر و دنبال یکی میگردم که نصیحتش کنم