هبوط هیچ

راستش اگر من جای شما بودم همین طور که لم داده بودم روی صندلی و داشتم ناخون هایم را سوهان میکشیدم، با خودم فکر میکردم که این زندگی یک هوا، فقط یک هوا بهترست ازمردن و باز درحالی که ناخون هایم را سوهان میکشیدم بلند میشدم و باروبندیلم را جمع میکردم و هرچه کتاب داشتم میچپاندم توی یک چیزی که همه شان جا بشوند و پس انداز یک عمر که نه ، همین چند صباحی که سر عقل آمده بودم را بر میداشتم و میرفتم یک جای دور و در حالی که روی صندلی  راک کنار یک میز در تراس رو به یک جنگل یا چه میدانم کوهستان یا نهایتش مزرعه خودم نشسته بودم و چای میخوردم و سیگارم را دود میکردم وحسرت عمر رفته را میخوردم ، کتابم را می خواندم و داستانم را مینوشتم . ولی مع الاسف از آنجایی که من جای شما نیستم مجبورم همین جا در همین شهر وامانده ی شلوغ  بمانم و جای خودم زندگی کنم.